In de kranten is er de komende weken voor de 2e Kamerverkiezingen van 15 maart aandacht voor de verschillende buurten in Nederland. De Volkskrant gaat zich ingraven in Vught en de NRC trekt door een aantal plaatsen in verschillende regio’s om over een drietal thema’s te schrijven.
In de NRC vallen de regionale verschillen op in de beschouwing van het thema gezondheidszorg. In de meer religieuze regio’s is mantelzorg een vanzelfsprekendheid en christelijke plicht, terwijl in forensengemeenten het meer een zorg is en ook meer “ieder voor zich” met de nostalgische blik terug naar de tijd van het touwtje uit de deur.
In de Volkskrant wordt een couleur lokaal beschreven vanuit Vught met het katholieke verleden. Beschrijvende sociale geografie, waarbij het gebrek aan economische binding met de plaats (inkomens worden elders verdiend) en de scheiding door de Rijksweg dwars door Vught voor verklaringen zorgen. Maar ook de gevolgen van de vergane glorie van de katholieke gemeenschap met kerken, scholen en verenigingen.
Aan de hand van de uitslagen op de verschillende stembureaus in Vught duidt de verslaggever de sociale kaart. Drie oude CDA rotten mogen dan nog even met weemoed terugkijken toen de zaken nog in het politieke midden geregeld konden worden.
Buurt en regio los van landelijk beleid
De aandacht voor buurt en regio is interessant, maar de vraag is wat is het verband met wat er politiek gebeurt op landelijk niveau anders dan dat mensen door de landelijke politiek steeds meer op zichzelf zijn aangewezen met de participatie samenleving. De individualisering, ontkerkelijking en het landelijk loslaten heeft ze op eilanden gebracht. Ieder afhankelijk van zijn sociale klasse in zijn eigen groep in zijn eigen regio. De effecten van dat beleid op afstand worden weer per situatie per gemeente vertaald. Uit de beschrijvingen hoe mensen zorg ontvangen en met mantelzorg omgaan blijkt naast eigen interpretatie van het leidend voorwerp de manier waarop de desbetreffende gemeente als uitvoerder er mee omgaat bepalend. Kortom wat is het verband met het landsbeleid waar we 15 maart over mogen stemmen en buurt en regio. Wat verbindt mensen in Nederland met elkaar? Er bestond ooit een mooi woord voor namelijk “medebewind” wat betekende dat meerdere overheden zich verantwoordelijk voelden en mee betaalden met het uitvoeren van beleid. De moderne ambtelijke technocraten die op basis van formules alles uitrekenen en organiseren willen dat niet meer. Dat is niet efficiënt. Zij willen decentraliseren en afstoten. Aan gemeenten, provincies en de markt overlaten.
Het gevolg is dat iedere gemeente zelf het wiel gaat uitvinden en misschien wat ingewikkelder maar wel op elkaar afgestemde systemen afdankt en landelijke verbindingen verbreekt.
De buurt voelt vrijwel geen relatie met landelijke beleid
Dan kunnen de grote kranten, radio en TV over 388 gemeenten in alle regio’s in Nederland verhalen die ieder een eigen verhaal vertellen maar waar je verder weinig mee kunt. Wie voelt zich nog verantwoordelijk voor een ander. Je verbindt buurten in een land niet met woorden alleen. Daar is beleid met medeverantwoordelijkheid voor nodig en het besef dat inkomensverschillen, opleidingsverschillen en regionale verschillen een totaal ander perspectief aan het leven kunnen geven. Het besef dat Nederland grote verschillen kent dient door te dringen bij de partijen die landelijk de dienst gaan uitmaken en de regering vorm geven om vertrouwen in de politiek in buurten in verschillende regio’s te herstellen.
