Op 14 juli nam Peter Koelewijn afscheid van zijn werk als bouwmeester van de Eusebiuskerk. Het cadeau dat hij ontving als dank doneerde hij aan Presikhaaf University. Melvin Kolf, mede-oprichter en eigenaar van de jeugd- en jongerenorganisatie, is er nog altijd een beetje verbaasd over. “Peter is een lokale held. Dat we deze gift hebben gekregen is enorm bijzonder en daar zijn we hem heel dankbaar voor.”
Door Hilde Wijnen
Ze zitten voor het eerst samen om de tafel: Peter Koelewijn en Melvin Kolf. Op het eerste gezicht hebben ze misschien niet veel gemeen, de architect en de jongerenwerker, maar schijn bedriegt. De mannen zetten zich beiden in voor de gemeenschap, hebben een groot verhaal te vertellen en bouwen alletwee aan de toekomst, de een met het stapelen van stenen, de ander met het creëren van kansen. Genoeg stof, kortom, voor een goed gesprek. Met als beginvraag: waarom besloot Peter zijn afscheidscadeau juist aan Presikhaaf University te doneren?
Een begrip in de stad
“Twee ambtenaren met wie ik veel werkte gaven hun geld aan Oekraïne. Dat vond ik mooi, maar wel wat abstract,” gaat Peter van start. “Ik wilde liever iets wat dichterbij huis is, iets doen voor mijn eigen gemeenschap. Mijn bonusdochter Bianca, die lang les heeft gegeven op een school in Presikhaaf, had het regelmatig over Presikhaaf University. En ook vanuit kringen rondom de burgemeester hoorde ik goede verhalen. Daar komt bij dat ik me altijd erg bevoorrecht heb gevoeld. Het komt je voor je gevoel ook maar aanwaaien. Maar dat is niet voor iedereen zo. Je zou maar eens nieuw in een samenleving zijn en de taal niet spreken. De achterstand die je dan hebt, het is zo oneerlijk. Toen Meike (Verhagen, directeur van de Eusebiuskerk, red.) Melvin ook nog eens bleek te kennen, vielen alle puzzelstukjes in elkaar.”
Presikhaaf University
Wie kansengelijkheid belangrijk vindt, is bij Presikhaaf University inderdaad aan het goede adres. Melvin Kolf en zijn compagnon Nabil El Malki richtten de jeugd- en jongerenorganisatie vier jaar geleden op. Sindsdien gaan ze als een speer. Presikhaaf University is in korte tijd een begrip in de stad geworden. “We staan voor gelijke kansen, daar vechten we voor,” vertelt Melvin. “We zijn best radicaal en dat kan soms botsen en schuren. Dat is niet erg. We hoeven ook niet aardig gevonden te worden.” “Wat ik zo goed vind, is dat jullie in Presikhaaf zelf beginnen en niet meteen te groot van start gaan.” Als architect was Peter jarenlang betrokken bij het maken van wijkvisies. “Die acupunctuur in de wijk is zo belangrijk,” weet hij. Melvin: “We horen vaak dat we dit ook in Malburgen, Klarendal en Geitenkamp moeten doen, maar dat willen we niet. Eérst Presikhaaf.” Peter is het daar helemaal mee eens. “Als je probeert zoiets in een mal te gieten, zodat het op de hele stad past, gaat de ziel verloren. Het is altijd maatwerk.”
Van hele meneer naar nobody
De ambities van Presikhaaf University zijn niet bepaald flauw. Huiswerkbegeleiding, sporten, interne opleidingen, persoonlijke ontwikkeling, stagebegeleiding en hulp bij schulden, het is er allemaal. Daarnaast kunnen kinderen en jongeren gebruikmaken van het netwerk van Presikhaaf University en meedoen aan innovatieve projecten zoals #ThisIsPrikko. De website is ontworpen door de jongeren zelf, alsook het logo, en Presikhaaf University heeft zelfs een eigen kledinglijn. “Wat wij doen is veel meer dan jongerenwerk,” vertelt Melvin. “Het is vormingswerk. Bij ons worden kinderen en jongeren niet vermaakt. Ja, we gaan naar Walibi, maar wel alleen als ze zelf het projectplan hebben geschreven en de reis hebben georganiseerd. Het gaat om ontwikkeling.” “Ze worden niet gepamperd,” concludeert Peter. Melvin knikt. “We zijn aan het opvoeden. Ze hoeven echt niet allemaal architect te worden, maar we willen wel dat ze de beste versie van zichzelf worden.”
Dat dat kan, daar zijn Melvin en Nabil zelf het bewijs van. Nabil, geboren en getogen in Presikhaaf, is de eerste in zijn familie met een universitair diploma op zak. Melvin groeide op in een eenoudergezin in de Wolfskuil, een achterstandswijk in Nijmegen. Zijn moeder zat in de bijstand. Hij maakte zijn school niet af, werd profvoetballer en dacht een gouden toekomst tegemoet te gaan tot op zijn 24e zijn contract niet werd verlengd. Plotseling stond hij met lege handen. “Van de een op andere dag veranderde ik van een hele meneer in een nobody. Het heeft me geleerd om nederig te zijn. Het kan zo maar allemaal voorbij zijn.”
Van elkaar leren
Met vijftig vrijwilligers en zeshonderd kinderen en gezinnen die aan de organisatie verbonden zijn, is Presikhaaf University inmiddels uitgegroeid tot een community waarvan de leden elkaar door dik en dun steunen, van elkaar leren en voor elkaar klaar staan. “Het zit in ons DNA, we willen het verschil maken. Dat is onze missie. En met elkaar omarmen we dat,” aldus Melvin. “Dit is geen werk, dit is familie.”
Herkenbaar voor Peter. Ook hij bouwde jarenlang met hetzelfde team aan een groots project. “Toen ik begon, was er geen draagvlak – de meeste Arnhemmers dachten: laat die kerk maar mooi in de grond zakken. Ook waren er allerlei aanbestedingseisen met aannemers. We zijn naar de gemeente gestapt en hebben gezegd: we willen van die verplichtingen af. Als we dit doen, doen we dit samen én met plezier. Dat was toen best tegendraads.” De bouw van de Eusebius werd op een Lean-manier georganiseerd. De Lean-filosofie houdt onder andere in dat iedereen van elkaar leert, zodat er zo minder kans is op verspilling en meer op perfectie. “Deze manier van werken is op vertrouwen gericht,” vertelt Peter. “Alle kaarten liggen op tafel. Iedereen mag alles weten en alles inzien. We doen dit met z’n allen. En het mooie is: in de elf jaar dat ik er heb gewerkt, was er bijna geen verloop!”
Alles kan in Presikhaaf
“Als we het allemaal zo zouden doen, dan zou de wereld er heel anders uit zien,” zegt Melvin. “We zijn blij dat we gezien zijn door deze lokale held. Dat is niet vanzelfsprekend. Deze gift zegt ons dat we er mogen zijn. Presikhaaf is vaak slecht in het nieuws, maar door dit soort dingen hoop ik dat dat verandert, zodat straks iedereen in Presikhaaf gelooft dat alles kan in Presikhaaf!” “Het is een klein gebaar,” zegt Peter bescheiden. “Het gaat om wat jullie doen. Ik vind het steengoed!” Melvin, met een lach: “Een klein gebaar, maar met een grote ontvangst!” Peter: “Ik zou het zó weer doen.”
